Μιλάμε, οι περισσότεροι θεωρητικά, για την ανάγκη θωράκισης των υπηρεσιών υγείας στα ακριτικά νησιά. Θίγουμε, και πράττουμε εξαιρετικά, τα κακώς κείμενα που είναι ουκ ολίγα. Συνήθως όμως δεν δίνουμε το λόγο στους ανθρώπους που έχουν την εμπειρία και έχουν βιώσει στο πετσί τους το πρόβλημα αναλαμβάνοντας ένα τεράστιο φορτίο ευθύνης. Τους αγροτικούς γιατρούς εννοούμε οι οποίοι πολλές φορές αποτελούν τη μοναδική λύση και τη μοναδική στήριξη των νησιωτών.
Ο Γιάννης Τουρπζόγλου διανύει το 28ο έτος της ηλικίας του. Η μοίρα τον έφερε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία ως αγροτικός γιατρός στην Τήλο. Δέθηκε, όπως πολλοί αγροτικοί, με την τοπική κοινωνία, εκτίμησε την αγάπη που του πρόσφεραν απλόχερα οι Τηλιακοί, τους αγάπησε και αυτός. Η δουλειά όμως είναι, κακά τα ψέματα, ψυχοφθόρα, κυρίως ως προς το κομμάτι της αγωνίας. Κοιμάσαι αγκαλιά με το τηλέφωνο, ειδικά όταν δεν υπάρχει μπακ-απ.
Ας αφήσουμε όμως τον Γιάννη να διηγηθεί την ιστορία του με κάποιες ελάχιστες, δικές μας παρεμβάσεις…
“Είμαι εδώ , στην Τήλο, ένα χρόνο και τρεις μήνες.Τελείωσα τη θητεία μου στο αγροτικό τον περασμένο Ιούνιο και έκανα παράταση για όσο διαρκεί η στρατιωτική μου θητεία, δηλαδή ως τον Φεβρουάριο (σσ ο Γιάννης βρίσκεται ακόμη στην Τήλο) Είμαι από την Αθήνα αλλά μου αρέσει το νησί.
Εικρινά: Είναι ζόρι;
“Αρκετά. Νοσοκομείο κοντά δεν έχουμε. Τα περιστατικά, όταν συμβαίνουν, είναι συνήθως βαριά. Η Τήλος έχει κόσμο κυρίως μεγάλης ηλικίας τώρα το χειμώνα. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν κάποιοι ειδικευμένοι γιατροί που έρχονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο νησί και βοηθούν πολύ την κατάσταση. Νιώθω και εγώ μία ασφάλεια και έτσι το ζόρι κάπως μετριάζεται θα μπορούσε να πει κανείς”.
Οταν λες βαριά περιστατικά;
“Οτι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Αφορούν φυσικά ακόμη και τους τουρίστες που χάνονται στα βουνά όταν κάνουν πεζοπορίες”.
Τι γίνεται τότε;
“Οι ήρωες ήταν οι ντόπιοι στη συγκεκριμένη ιστορία. Βγήκαν έξω, τον έψαξαν, τον έφεραν στον ιατρείο σε κακή κατάσταση και αφού του προσφέραμε τις πρώτες βοήθειες τον μεταφέραμε στο νοσοκομείο της Ρόδου. Οι διακομιδές γίνονται είτε με το πλοίο της γραμμής με συνοδεία γιατρού, είτε με το ελικόπτερο, είτε με πλωτό σκάφος του λιμενικού, πάντα σε συνεννόηση του ΕΚΑΒ”.
Θα ερχόσουν εδώ ως ειδικευμένος γιατρός στο μέλλον;
“Ποτέ δεν λέω ποτέ. Τώρα βέβαια το μυαλό μου το έχω αλλού. Εχω δρόμο μπροστά μου, να κάνω την ειδικότητα, θα πάρω γυναικολογία, να μπω σε μια σειρά”.
Διστάζει λίγο είναι η αλήθεια, αλλά τελικά τον παραδέχεται: “Κοίτα, η ευθύνη που αναλαμβάνουμε είναι τεράστια. Πρέπει να είσαι απολύτως προσεκτικός. Δεν μπορεί ένας γιατρός που μόλις τελείωσε την ιατρική να έρχεται να κάνει το αγροτικό σε ένα νησί όπως αυτό, παίρνει πολλά ρίσκα. Ειδικά στην αρχή το σκέφτεσαι διπλά και τριπλά. Φοβάσαι το λάθος, αφού θέλεις να βοηθήσεις πραγματικά τους ανθρώπους που εκείνη την ώρα σ’ έχουν ανάγκη.
Hμουν για τέσσερις μήνες μόνος μου. Με το κινητό αυτό (σσ μας δείχνει ένα παλαιού τύπου με κουμπιά) στο χέρι 24 ώρες το 24ώρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, 30 ημέρες το μήνα. Είναι δύσκολο, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, ψυχολογικά κυρίως, για να κρίνεις την όποια κατάσταση. Είναι, θα έλεγα, too much για ένα νέο γιατρό μία τέτοια βαριά ευθύνη”.
Εδώ ο κόσμος φαίνεται ευχαριστημένος από σένα…
“Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Τους αγαπάω τους ανθρώπους εδώ. Και εκείνοι με αγαπάνε. Εχουμε, μπορώ να πω, μία ιδιαίτερη χημεία”.
Με τις αποδοχές σου είσαι οκ; Βγαίνει η ζωή εδώ;
“Είμαι πολύ καλά. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο”.
Πως την γνώρισες την Τήλο;
“Ούτε καν στο χάρτη μπορούσα να βρω το νησί. Πήγα στρατό τυχαία στην Κω ενώ παράλληλα είχα κάνει τα χαρτιά μου για αγροτικό. Με πήραν και μου είπαν ότι πάω Τήλο. Οκ, απάντησα και ήρθα.
Τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει εδώ;
“Μου αρέσει πολύ η ηρεμία της Τήλου και μου αρέσει επίσης που το νησί πρωτοτυπεί γενικά. Εχουν ένα τέτοιο κίνητρο και βγαίνουν συνεχώς μπροστά ως κοινωνία. Ακούγεται πολύ το νησί, αυτό προφανώς δεν είναι τυχαίο, κάνει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Από την άλλη, όπως σε κάθε μικρή κοινωνία, έχει τα δικά της. Μιλούν, κουτσομπολεύουν λίγο αλλά αυτό υπάρχει παντού και ούτε που με πειράζει.
Τι θα έκανες για να βελτιώσεις τις υπηρεσίες υγείας του νησιού;
“Θα έφερνα ειδικευμένο γιατρό μόνιμο. Η, σε διαφορετική περίπτωση, έναν ειδικευμένο γενικό ιατρό κάθε 10 ημέρες έτσι ώστε να ήταν καλυμμένο το νησί 30 ημέρες το μήνα. Από εκεί και πέρα, όπως και τώρα γίνεται, θα έπρεπε να έρχονται περιοδικά και γιατροί άλλων ειδικοτήτων. Πίσω από τον γενικό ιατρό θα ήταν δύο αγροτικοί οι οποίοι θα έπαιρναν εμπειρίες δίπλα σε έναν έμπειρο επιστήμονα και θα ένιωθαν περισσότερη ασφάλεια. Και ο κόσμος εδώ θα αισθανόταν καλύτερα, είμαι σίγουρος”.
Ναι αλλά με ποιο κίνητρο θα έρθει ένας ειδικευμένος γιατρός εδώ;
“Θα έπρεπε να έχει πολλά. Θα ήταν ένας γιατρός καταγόμενος από τα γύρω νησιά, ένας άνθρωπος που ξέρει τον τόπο δηλαδή. Το κίνητρο το οικονομικό την ίδια ώρα θα πρέπει να είναι τεράστιο χωρίς να ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι το σημαντικότερο. Ενας οικογενειάρχης γιατρός από την Αθήνα δεν θα έρθει εδώ ακόμα και αν τα χρήματα είναι πολύ καλά. Χρειάζονται καλύτερες συνθήκες και προϋποθέσεις. Δεν έχω βέβαια έτοιμες απαντήσεις, το ψάχνω και εγώ στο μυαλό μου, δεν είναι εύκολο. Η Τήλος πάντως, για να μεγαλώνεις παιδιά, είναι παράδεισος”.
Από ποια άποψη;
“Από την άποψη της ξενοιασιάς. Εγώ που μεγάλωσα στην Αθήνα, μπορώ εύκολα να διαπιστώσω τη διαφορά. Παίζουν, τρέχουν, χαίρονται άφοβα”.
Που σπούδασες;
“Τρια χρόνια Μπραντισλάβα και τρία χρόνια Σόφια”.
Θα μείνεις Ελλάδα με την ειδικότητα ή θα φύγεις; Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοί σου που φεύγουν…
Η πιθανότητα του εξωτερικού “παίζει” πολύ. Το γιατί είναι πολύ απλό να απαντηθεί.Οι μισθοί στην Ελλάδα δεν είναι καλοί για τους γιατρούς. Οι ειδικευόμενοι στα νοσοκομεία παίρνουν 1.200 συν τις εφημερίες, άρα περίπου 1.800 ευρώ. Στην Αυστρία ο ειδικευόμενος παίρνει 5000 ευρώ. Δεν το χρησιμοποιώ τυχαία το παράδειγμα, έχω φίλους στη Βιέννη, η ποιότητα ζωής είναι τρομερή. Το οικονομικό κομμάτι έχει πάψει να τους απασχολεί. Εγώ πάντως θέλω να μείνω στην Ελλάδα, μου αρέσει πολύ, θα δούμε”.
από
