Είδαμε απνευστί τη σειρά “One Day” στο Netflix και σας παραθέτουμε τους λόγους για τους οποίους “επιβάλλεται” να τη δείτε και εσείς.
Η σειρά “One Day” που από τη στιγμή που άρχισε να προβάλλεται στο Netflix είναι κολλημένη στην πρώτη θέση των πιο δημοφιλών ταινιών, βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Ντέιβιντ Νίκολς (2009) και παρακολουθεί τη σχέση της Έμμα Μόρλεϊ (Αμπίκα Μοντ) και του Ντέξτερ Μέιχιου (Λίο Γούντολ, τον θυμάστε από τη δεύτερη σεζόν του The White Lotus) κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας και πλέον.
Ξεκινώντας από το Εδιμβούργο τα ξημερώματα της 15ης Ιουλίου 1988, ημέρας γνωστής στο Ηνωμένο Βασίλειο ως St. Swithin’s Day, η Έμμα και ο Ντέξτερ συναντιούνται για πρώτη φορά τη νύχτα της αποφοίτησής τους από το κολέγιο. Εκ πρώτης όψεως οι δύο νέοι δεν ταιριάζουν καθόλου: εκείνη είναι ένα κορίτσι της εργατικής τάξης από το Λιντς που αριστεύει στα μαθήματα του, εκείνος ένα υπέρλαμπρο αγόρι της ανώτερης μεσαίας τάξης από το Oxfordshire που έβγαλε με το ζόρι την “Ανθρωπολογία”.
Το βράδυ εκείνο η Έμμα και ο Ντέξτερ δεν κάνουν σεξ, γιατί η Έμμα δε θέλει να μείνει σαν μια “υποσημείωση” στο βιβλίο της ζωής του Ντέξτερ, σαν άλλη μία κοπέλα που απλώς εκείνος συνευρέθηκε ερωτικά. Έτσι, περνούν την “πρώτη μέρα της ενήλικης ζωής τους” διαφορετικά. Για κάποιο λόγο το αταίριαστο αυτό ζευγάρι δε χάνει ποτέ την επαφή του μέσα στα χρόνια. Με αφορμή αυτό το αποτυχημένο τους one-night stand γεννιέται μια σπάνια φιλία και στην πορεία της ζωής τους στην ατμόσφαιρα αιωρούνται έντονα συναισθήματα που βρίσκονται πάντα στα πρόθυρα να μετατραπούν σε κάτι περισσότερο. Στα 14 ημίωρα επεισόδια τούς ξαναβλέπουμε την ίδια ημερομηνία για τις επόμενες δύο δεκαετίες και παρακολουθούμε τα χρόνια να περνούν και να αφήνουν τα σημάδια πάνω τους.
Το βιβλίο του Nicholls μεταφράστηκε σε 40 γλώσσες και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα το 2009, οπότε και κυκλοφόρησε. Μεταφέρθηκε για πρώτη φορά το 2011 στη μεγάλη οθόνη – σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα- με πρωταγωνίστρια την Anne Hathaway και τον Jim Sturgess. Σαν ταινία βέβαια δεν πήγε και πολύ καλά, έλαβε μερικές αρκετά καυστικές κριτικές και χαρακτηρίστηκε ως μία “κακή μεταφορά ενός πολύ δημοφιλούς μυθιστορήματος”. Τώρα ωστόσο, το σενάριο το έγραψε η Σκωτσέζα σεναριογράφος Nicole Taylor και μπορούμε ανεπιφύλακτα να κάνουμε λόγο για ένα μικρό διαμαντάκι.
Εμείς παρακολουθήσαμε τη σειρά, ναι λυγίσαμε στο τέλος, και σας την προτείνουμε για τους εξής λόγους
– Αποφεύγονται κάθε είδους σεναριακά κλισέ, όπως το πρώτο φιλί, η πρώτη νύχτα μαζί, η ημέρα του γάμου. Η σειρά παρακολουθεί τους δύο πρωταγωνιστές του, την Έμμα και τον Ντέξτερ, την ίδια μέρα κάθε χρόνο για δύο δεκαετίες, καθώς μπαίνουν και βγαίνουν ο ένας στη ζωή του άλλου ως φίλοι, σύντροφοι και όλα τα ενδιάμεσα. Το τι συνέβη τις προηγούμενες 364 ημέρες αποκαλύπτεται στο θεατή έμμεσα, με πολλές στιγμές-κλειδιά να αφήνονται στη φαντασία του αναγνώστη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει πως κάθε κεφάλαιο της σειράς είναι και μία άλλη μέρα και ταυτόχρονα μια ιστορία από μόνη της, με αρχή, μέση και τέλος και μάλιστα με δικό της ύφος που εκτείνεται από την κωμωδία μέχρι το σκοτεινό δράμα.
– H σειρά είναι ασύλληπτα ρεαλιστική στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Το ζευγάρι είναι τελείως ασύμβατο: Η Έμμα είναι μια ιδεαλίστρια της εργατικής τάξης που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και να αλλάξει τον κόσμο, ενώ ο Ντέξτερ που προέρχεται από πλούσιο περιβάλλον είναι ένα πολύ όμορφο -σχεδόν αλαζονικό- αγόρι που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος και διάσημος. Και όμως αυτοί οι δύο “κολλούν” με μία ουσία που ξαφνιάζει, σαν ο ένας να αναπληρώνει το κενό του άλλου. Μέσα στα χρόνια συντηρούν έναν δεσμό με πολλά σκαμπανεβάσματα που επουλώνει τα τραύματά τους.
Είναι φιλία αυτό που τους δένει; Είναι ερωτική έλξη; Είναι κάτι παραπάνω; Πάντως συμβαίνει. Εξαιρετικό το γεγονός πως η σεναριογράφος δεν σκιαγραφεί στο πρόσωπο του Ντέξτερ απλώς ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, αλλά εμμένει στα τρωτά του σημεία. Εξαιρετική η σκηνή που τον βλέπουμε να κλαίει σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό μετά από μια έντονη συζήτηση με τον πατέρα του και να χρησιμοποιεί ένα καρτοτηλέφωνο για να αφήσει ένα δακρύβρεχτο μήνυμα στον τηλεφωνητή της Έμμα, εκλιπαρώντας την να σηκώσει το τηλέφωνο.
-Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι καταπληκτικές. Αληθινοί, συγκινητικοί, αξιαγάπητοι και τόσο διαφορετικοί, οι δύο ηθοποιοί μαγνητίζουν το βλέμμα. Η Αμπίκα Μομπ είναι πραγματική αποκάλυψη στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το βαθύ βλέμμα του “ωραίου” Ντέξτερ Μέιχιου καθρεφτίζει την ευθραυστότητά του.
– Η ιστορία χωρίζεται σε 14 εξαιρετικά “κομμάτια” νοσταλγίας που είναι βουτηγμένα μέσα στην ποίηση της καθημερινής ζωής. Οι στίχοι του Philip Larkin είναι αυτοί με τους οποίους ξεκινά η σειρά: «Γιατί έχουμε τις μέρες;/ Οι μέρες είναι εκεί όπου ζούμε./ Έρχονται, μας ξυπνούν/ πάλι και πάλι./ Υπάρχουν για να είμαστε μέσα τους χαρούμενοι:/ Πού μπορούμε να ζούμε, αν όχι μες στις μέρες;» Και είναι και αυτοί που διατρέχουν ολόκληρη τη σειρά με την αντίστοιχη αισθητική.
Λίγα επεισόδια μετά, η Έμμα στον λόγο που εκφωνεί στον γάμο της κολλητής της, αναφέρει ένα εκπληκτικό απόσπασμα από τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Ντίκενς: «Σκεφτείτε να λείψει μια μέρα από τη ζωή σας, πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Σκεφτείτε για μια στιγμή τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσό, από αγκάθια ή λουλούδια, που δεν θα σας είχε δέσει ποτέ, χωρίς τον κρίκο που δημιουργήθηκε εκείνη την αξέχαστη μέρα”. Και το ερώτημα του “τι θα γινόταν αν…” είναι αυτό που συγκλονίζει.
– Το ανατρεπτικό τέλος – που όχι δε θα αποκαλύψουμε- που δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Γιατί η ζωή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να μας εκπλήσσει ευχάριστα ή δυσάρεστα και να εκτροχιάζει τα σχέδια και τα όνειρα μας.
